Bu etkileyici eser, figürler arasındaki dramatik etkileşim aracılığıyla duygusal karmaşıklığın zengin bir resmini sunuyor. İlk bakışta, ön planda bir adam ve bir kadın yer almakta, her ikisi de içsel durumları hakkında çok şey anlatan grimsi tonlarla kaplanmış durumda. Kadın, ellerini önünde birleştirerek dik bir duruş sergiliyor; bu hem savunmasızlık hem de güç temsil ediyor olabilir. Bu sırada, daha gizli bir yüzü olan ve gölgeli bir varlık olarak duran adam, bir gizem ve uzaklık yayıyor, izleyicinin merakını uyandırıyor. Aralarındaki dinamik hissedilebilir; onları ayıran alanda sözel olmayan bir gerginlik dans ediyor.

Munch'un renk seçimi burada önemli; derin mavi, mor ve toprak tonlarının kullanımı, kadının yüzü ve elbisesinin hatlarını aydınlatan daha açık vurgularla tezat oluşturuyor. Bu tezat, izleyicileri karakterlerin duygusal derinliklerine çekmek için bir psikolojik manzara oluşturuyor. Çevredeki ortam kaybolmuş gibi görünüyor, fırça darbeleri neredeyse gerçeküstü bir şekilde, figürleri kendi karmaşıklıklarıyla savaşan izole varlıklar olarak vurguluyor ancak yine de eliptik bir şekilde bağlantılı kalıyor. Bu resim, Munch'un duyguyu biçimle birleştirme yeteneğini mükemmel bir şekilde özetliyor ve hem samimi hem de uzak insan ilişkileri hakkında bir diyalog açıyor.