Przed tobą wyłania się potężny obraz—scena, w której furia natury tragicznie zderza się z ludzką kruchością. Na pierwszym planie, niemowlę, owinięte w delikatne tkaniny, spokojnie leży w drewnianym koszu, który dryfuje po wodzie. Twarz dziecka, spokojna, a jednocześnie wrażliwa, przykuwa uwagę widza, wywołując głęboką odpowiedź emocjonalną. Po lewej stronie ciekawska czarna kotka siedzi na koszu, jej ciemna sylwetka podkreśla niewinność śpiącego malucha; może to budzić poczucie czujności lub dziwnej towarzyskości w tym zalanym krajobrazie.

Woda, chociaż spokojna w tym bezruchu, sugeruje katastrofę; odległe drzewa i struktury, będące jedynie cieniami tego, czym były, wznoszą się jak szkieletowe resztki zalanej ziemi. Millais używa palety przygaszonych szarości i delikatnych sepiów, co wzmacnia melancholijną atmosferę—elegijna jakość, która otula widza. Ten utwór nie tylko przedstawia bezpośrednią tragedię, najprawdopodobniej spowodowaną wylewaniem rzeki, ale także odzwierciedla szersze ludzkie doświadczenie przesiedlania i straty, być może sugerując katastrofę historyczną z powodu zalania. Emocjonalny wpływ jest głęboki, angażując nas w tematy niewinności, gniewu natury i kruchej egzystencji, czyniąc to poruszającym komentarzem na temat życia i utraty w czasach wiktoriańskich.