Ο πίνακας απεικονίζει μια οικεία σκηνή τριών προσώπων που κάθονται γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο διάφορα αντικείμενα που ισορροπούν μεταξύ νεκρής φύσης και πορτρέτου. Στο προσκήνιο και αριστερά, μια δέσμη ζωντανών μπανανών κυριαρχεί, με ζεστές κόκκινες και κίτρινες αποχρώσεις να έρχονται σε έντονη αντίθεση με τα πιο ήπια γήινα χρώματα του υπόλοιπου πίνακα. Στο κέντρο, μια μεγάλη πήλινη κατσαρόλα στέκεται, περιβαλλόμενη από μικρότερα μπολ και φρούτα, συμπεριλαμβανομένου ενός πεπονιού με ιδιαίτερο σχήμα και εσπεριδοειδή, όλα τοποθετημένα σε λευκό τραπεζομάντηλο που προσκαλεί το μάτι να εξερευνήσει τις λεπτές πτυχώσεις και το παιχνίδι φωτός και σκιάς. Πίσω από το τραπέζι κάθονται τρία άτομα — δύο άνδρες και μια γυναίκα — ήσυχα, με στοχαστικές εκφράσεις, τα βλέμματά τους δεν κοιτούν απευθείας τον θεατή, υποδηλώνοντας μια άρρητη αφήγηση. Η χρήση επιπέδων χρώματος και απλουστευμένων μορφών, χαρακτηριστική του μεταεμπρεσιονισμού, προσδίδει στη σκηνή διακοσμητική ποιότητα και συναισθηματικό βάθος.

Η καλλιτεχνική τεχνική παρουσιάζει τολμηρή χρήση χρωματικών αντιθέσεων και επίπεδη απλοποίηση, δίνοντας στο έργο μια αφής και γραφική παρουσία που συλλαμβάνει την ουσία πέρα από την απλή αναπαράσταση. Η σύνθεση ισορροπεί λεπτά ανάμεσα σε νεκρή φύση και ανθρώπινη παρουσία, αναδεικνύοντας μια στιγμιαία παγωμένη στιγμή γεμάτη σιωπηλή ένταση και ζεστασιά. Η πλούσια, βαθιά παλέτα χρωμάτων—με γήινους καφέ τόνους, έντονα κόκκινα και απαλό μπλε—προκαλεί στοχαστική ατμόσφαιρα, πιθανώς αντανακλώντας το πολιτιστικό και προσωπικό πλαίσιο των χαρακτήρων. Το έργο, δημιουργημένο το 1891, αντικατοπτρίζει το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη για εξωτικά θέματα και τη μετάβασή του σε πιο συμβολικές και εκφραστικές προσεγγίσεις στην τέχνη, γεφυρώνοντας τις δυτικές ζωγραφικές παραδόσεις με μια νέα, πιο πειραματική οπτική γλώσσα. Η συναισθηματική επίδραση κυμαίνεται μεταξύ οικειότητας και μυστηρίου, καλώντας τον θεατή να αντιληφθεί αυτό που κρύβεται πίσω από αυτό το ταπεινό αλλά βαθύ γεύμα.