Obraz przedstawia intymną scenę, w której trzy postaci siedzą blisko siebie przy stole zastawionym różnorodnymi przedmiotami balansującymi między martwą naturą a portretem. Na pierwszym planie po lewej stronie dominują żywe, ciepłe w odcieniach czerwieni i żółci banany, które kontrastują z bardziej stonowanymi, ziemistymi tonami pozostałej części kompozycji. Centralnym elementem jest duży gliniany garnek, otoczony mniejszymi miskami i owocami, w tym melonem o niecodziennym kształcie i cytrusami, położonymi na białym obrusie z subtelnymi fałdami i grą światła oraz cienia. Za stołem siedzą trzy osoby – dwóch mężczyzn i kobieta – o zamyślonych twarzach, których spojrzenia nie są skierowane bezpośrednio na widza, sugerując istniejącą, choć niewypowiedzianą narrację. Wykorzystanie płaskich płaszczyzn barw i uproszczonych form, charakterystycznych dla postimpresjonizmu, nadaje kompozycji zarówno dekoracyjność, jak i emocjonalną głębię.

Technika artystyczna prezentuje odważne zestawienia kolorystyczne oraz uproszczenie formy, nadające dziełu namacalny i graficzny charakter. Kompozycja delikatnie równoważy martwą naturę z obecnością człowieka, zatrzymując chwilę w czasie, wypełnioną cichym napięciem i ciepłem. Paleta barw – ziemiste brązy, intensywne czerwienie i subtelne błękity – wprowadza kontemplacyjny nastrój, prawdopodobnie odzwierciedlając kontekst kulturowy i osobisty postaci. Utwór powstały w 1891 roku ukazuje fascynację artysty egzotycznymi tematami oraz jego przejście do bardziej symbolicznych i ekspresyjnych form sztuki, łącząc zachodnie tradycje malarskie z nowym, eksperymentalnym językiem wizualnym. Emocjonalne oddziaływanie waha się między znajomością a tajemniczością, zapraszając widza do odczucia tego, co kryje się za powierzchnią tego skromnego, ale głębokiego posiłku.