Het schilderij toont een rustige landelijke scène waar twee ossen geduldig op een zandweg staan, hun witte vacht gevlekt met schaduwen die het zachte licht van de dageraad of schemering suggereren. Rechts staat een grote houten wagen geladen met vers geoogst hooi, zorgvuldig verzorgd door twee arbeiders, wiens figuren opgaan in de natuurlijke tinten van het landschap. De compositie balanceert de stevigheid van de ossen en de wagen met de open en uitgestrekte lucht die kalm boven de horizon uitstrekt in zachte blauwtinten en gedempte grijzen. De penseelvoering is losjes maar doordacht, met delicate aanrakingen die de texturen van de dierenharen en het ruwe hout van de wagen oproepen, alles uitgevoerd in een aardse palet van groen, bruin en subtiele oker.

Dit werk belichaamt een sereen moment in het plattelandsleven, en roept de rustige waardigheid en het ritme van het landbouwwerk op. Het gedempte kleurenpalet en het zachte licht creëren een vredige sfeer, die de kijker uitnodigt zich de zachte geluiden van de natuur voor te stellen – het geritsel van het hooi, de lage ademhaling van de ossen en de verre roepen van het platteland. Geschilderd in 1862, weerspiegelt dit stuk een periode waarin kunstenaars hun blik begonnen te richten op alledaagse landelijke scènes, waarbij ze de authenticiteit en eenvoud van het leven buiten stedelijke centra vastlegden. De techniek van de kunstenaar, die impressionistische penseelstreken combineert met naturalistische details, voegt een emotionele resonantie toe die de kijker zowel het gewicht van de wagen als de uitgestrektheid van het omringende landschap laat voelen.