Resim, iki öküzün toprak bir yolda sabırla durduğu sakin bir kırsal sahneyi yakalıyor; beyaz tüyleri, şafak veya alacakaranlık yumuşak ışığını çağrıştıran gölgelerle lekelenmiş. Sağda, yeni biçilen samanla yüklü büyük bir ahşap araba, iki işçi tarafından özenle bakılıyor; figürleri kırsalın doğal tonlarıyla bütünleşiyor. Kompozisyon, öküzlerin ve arabanın sağlamlığını, ufukta sakin bir şekilde uzanan geniş ve açık gökyüzü ile dengeliyor; gökyüzü, yumuşak mavi ve mat gri tonlarda. Fırça darbeleri gevşek ama kasıtlı; hayvanların tüyleri ve arabanın kaba ahşap dokusunu çağrıştıran hassas dokunuşlarla, toprak tonlarında yeşil, kahverengi ve ince ocra renk paletiyle ifade edilmiş.

Bu eser, kırsal yaşamda huzurlu bir anı somutlaştırıyor; tarımsal emeğin sakin onurunu ve ritmini çağrıştırıyor. Soluk renk paleti ve yumuşak ışık, izleyiciyi doğanın hafif seslerini hayal etmeye davet ediyor—samana karışan hafif esinti, öküzlerin düşük nefesi ve uzak kırsalın çağrıları. 1862’de yapılan bu parça, sanatçıların günlük kırsal sahnelere yönelmeye başladığı bir dönemi yansıtıyor; kent dışındaki hayatın samimiyetini ve sadeliğini yakalıyor. Sanatçının tekniği, empresyonist fırça darbeleriyle natüralist detayları harmanlayarak duygusal bir yankı katıyor; izleyiciyi hem arabanın ağırlığını hem de çevresindeki geniş peyzajı hissettiriyor.