Το έργο τέχνης μας μεταφέρει στην αρχαία Αίγυπτο. Η ερειπωμένη στοά του Ναού της Καλαμπσά υψώνεται μεγαλοπρεπώς μέσα στην ερημιά. Η επιδέξια χρήση της ακουαρέλας από τον καλλιτέχνη ζωντανεύει τη σκηνή. Οι απαλοί, σιωπηλοί τόνοι, που κυμαίνονται από ζεστά, αμμώδη καφέ έως ψυχρά γκρι, προκαλούν μια αίσθηση διαχρονικότητας και την σκληρή ομορφιά της ερήμου. Το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς, που τονίζει τις περίπλοκες λεπτομέρειες των κιόνων και τις ξεθωριασμένες επιφάνειες των υπόλοιπων δομών, τραβάει το βλέμμα και προσκαλεί στην εξερεύνηση.

Είναι ένα συγκινητικό όραμα ενός κάποτε μεγαλοπρεπούς κτηρίου, τώρα εν μέρει σε ερείπια. Οι πεσμένοι λίθοι στο προσκήνιο, διάσπαρτοι σαν ξεχασμένες αναμνήσεις, υπαινίσσονται την πάροδο του χρόνου και την εφήμερη φύση των ανθρώπινων προσπαθειών. Μικροσκοπικές φιγούρες ανθρώπων προσθέτουν κλίμακα, υπενθυμίζοντας το αρχικό μεγαλείο του ναού και τις ιστορίες που μπορεί να περιέχει. Η απλότητα της σύνθεσης, με τον ναό ως κεντρικό σημείο, προσφέρει μια αίσθηση γαλήνης και περισυλλογής.