Het kunstwerk neemt ons mee naar het oude Egypte; de afbrokkelende portiek van de Tempel van Kalabsha staat majestueus te midden van de verlatenheid. Het vakkundige gebruik van aquarel door de kunstenaar brengt de scène tot leven. De zachte, gedempte tinten, variërend van warm zandbruin tot koel grijs, roepen een gevoel van tijdloosheid en de ruige schoonheid van de woestijn op. Het spel van licht en schaduw, dat de ingewikkelde details van de zuilen en de verweerde oppervlakken van de overgebleven structuren benadrukt, trekt de aandacht en nodigt uit tot verkenning.

Het is een aangrijpende visie van een ooit grandioos gebouw, nu gedeeltelijk in puin. De gevallen stenen op de voorgrond, verspreid als vergeten herinneringen, duiden op het verstrijken van de tijd en de vergankelijke aard van menselijke inspanningen. Kleine figuren van mensen voegen schaal toe en herinneren ons aan de oorspronkelijke grandeur van de tempel en de verhalen die hij kan hebben bevat. De eenvoud van de compositie, met de tempel als centraal punt, biedt een gevoel van stilte en contemplatie.