Het kunstwerk vangt een vredig uitzicht op de zee tijdens laag water, terwijl het zonlicht danst op het wateroppervlak. Op de voorgrond domineren levendige vlekken van zeewier en mos, weergegeven in rijke tinten van rood, groen en oker, wat een levendig marien ecosysteem suggereert. De penseelstreken van de kunstenaar zijn gedurfd en expressief, en creëren een gevoel van beweging, alsof de oceaan zelf ademt. In de verte sieren zeilboten de horizon, hun zeilen vangen de bries, terwijl de lucht erboven een mengsel is van zachte wolken en helder licht. Hier roept Renoir een kalm maar dynamisch landschap op, en vangt de schoonheid van de natuur in een moment dat in de tijd is bevroren; er is een zachte harmonie die spreekt van vrede en reflectie.

Het kleurenpalet is bijzonder opvallend, met de levendige rode en groene tinten van de voorgrond die prachtig contrasteren met de dieper blauwe en turquoise tinten van het water. Dit contrast trekt de blik door het schilderij, en nodigt de kijkers uit om elk detail te verkennen—de golven die bewegen, de textuur van de kust en de verre boten die voorbijglijden. De emotionele impact van dit stuk ligt in het vermogen om de kijker te laten voelen zowel de stilte van een intiem moment als de uitgestrektheid van de zee. Het fungeert als een herinnering aan de diepe schoonheid en vrede die de natuur kan bieden, en moedigt ons aan om een moment stil te staan en na te denken te midden van ons drukke leven. In de context van de late 19e eeuw plaatst dit werk zich binnen de impressionistische beweging, die Renoir's voortdurende verkenning van licht en kleur toont terwijl het de vergankelijkheid van het moment vastlegt.