Het kunstwerk vangt een vredig rivierlandschap nabij Argenteuil, waar boten gracieus drijven op het rustige water en zacht de kleuren van de lucht reflecteren. Onder een zachte grijsblauwe tint lijkt het canvas bijna etherisch; de delicate penseelstreken creëren een dromerige kwaliteit die de kijker in de scène trekt. De kunstenaar lijkt ons uit te nodigen voor een rustige ochtend, misschien vroeg op de dag wanneer de wereld fris aanvoelt; je kunt bijna het zachte klotsen van het water tegen de romp van de boten horen. Tussen de vaartuigen zijn een paar figuren te zien die voor hun boten zorgen, wat een vleugje leven en activiteit toevoegt in het midden van de rust van de compositie.

Monets meesterlijke gebruik van kleur vult het canvas met zachte pastelkleuren: bleke blues, delicate greens en een gefluister van warme aardetinten die samen een harmonieuze palet opbouwen, die de rust van de natuur weerspiegelt. De reflectie op het water weerspiegelt niet alleen de boten, maar ook de rustige sfeer en creëert een verbinding tussen de hemel daarboven en de aarde daaronder. Deze schilderij dient als een ontroerende herinnering aan de belangstelling van de impressionistische beweging voor licht en de vluchtige momenten die het vastlegt. In de context van de laatste jaren van de 19e eeuw illustreert dit stuk de opkomende stijl van Monet, een voorloper van de moderne kunst, waar de tijd stilstaat in een vluchtige wereld en ons in staat stelt elke penseelstreek en de schoonheid van eenvoud te waarderen.