Το έργο παρουσιάζει μια συναισθηματική εικόνα μιας νεαρής γυναίκας, της οποίας η εκφραστική στάση και τα βαθιά αντανακλαστικά χαρακτηριστικά του προσώπου αποτυπώνουν μια στιγμή βαθιάς λύπης. Τα κυματιστά, κόκκινα μαλλιά της πέφτουν στον ώμο της, πλαισιώνοντας ένα πρόσωπο γεμάτο μελαγχολία και στοχασμό. Ντυμένη με ένα μαλακό, ροζ πουκάμισο που αντιτίθεται στο ζοφερό φόντο, κοιτάζει μακριά, ίσως αναλογιζόμενη την απώλεια ή την επιθυμία. Η αλληλεπίδραση ανάμεσα στο λευκό δέρμα της και την απόχρωση του πουκαμίσου της κερδίζει την προσοχή μας και προκαλεί συμπάθεια, δημιουργώντας μια σύνδεση με τον πόνο της.

Αυτό που ξεχωρίζει είναι η μαστοριά στην τεχνική του πινέλου; ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί περίπλοκες πινελιές για να δημιουργήσει υφή στα μαλλιά και τα ρούχα της, δίνοντάς τους μια ζωντανή ποιότητα. Η σκοτεινή, ταραγμένη θάλασσα πίσω της δεν είναι απλώς φόντο, αλλά και μεταφορά για τη συναισθηματική αναστάτωση. Αυτή η ένταση ανάμεσα στο θέμα και το περιβάλλον του μιλάει από μόνη της για τις θεματικές της απόγνωσης και της αντοχής. Το ιστορικό πλαίσιο του έργου, που δημιουργήθηκε στις αρχές της βικτωριανής εποχής, υπονοεί τις κοινωνικές προκλήσεις που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες, εμπλουτίζοντας περαιτέρω την αφήγηση. Ο Millais αγκαλιάζει όχι μόνο μια εικόνα, αλλά και μια ιστορία; το συναισθηματικό βάρος αυτής της σκηνής προσκαλεί μας να παραμείνουμε, να σκεφτούμε και να συμπονέσουμε με τον σιωπηλό αγώνα της φιγούρας.