Αυτή η τοπιογραφία αποτυπώνει μια ήρεμη σκηνή δίπλα σε ποτάμι, όπου ο ουρανός απλώνεται πλατιά με απαλά, φουσκωμένα σύννεφα που σκορπούνται σε ένα ήρεμο γαλάζιο φόντο. Ένα σύνολο ψηλών και λεπτών δέντρων κυριαρχεί στη δεξιά πλευρά, με φύλλωμα σε βαθύ και σκιασμένο πράσινο και καφέ, υποδηλώνοντας τέλη καλοκαιριού ή αρχές φθινοπώρου. Τα δέντρα κλίνουν απαλά προς το ποτάμι, δημιουργώντας έναν ρυθμικό μοτίβο κορμών και φύλλων που οδηγεί το βλέμμα του θεατή στο βάθος της σύνθεσης. Η αριστερή πλευρά μετάβαλλεται ομαλά στην ήρεμη επιφάνεια του ποταμού, αντανακλώντας τους απαλοί τόνους του ουρανού, ενώ μια μικρή φιγούρα με μια αγελάδα προσθέτει μια ήσυχη ποιμενική αφήγηση.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί χαλαρές, εκφραστικές πινελιές που συνδυάζουν την ελευθερία του Ιμπρεσιονισμού με την ρεαλιστική ευαισθησία, χαρίζοντας ζωή και κίνηση στο φύλλωμα και τα σύννεφα. Η χρωματική παλέτα των γήινων αποχρώσεων αλληλεπιδρά με τα διακριτικά μπλε και γκρι, δημιουργώντας μια αρμονία που προκαλεί μια ήρεμη, ελαφρώς μελαγχολική ατμόσφαιρα. Η σύνθεση ισορροπεί ανοικτότητα και πυκνότητα — ο αέρινος ουρανός αντιτίθεται στο συστάδα δέντρων — προσφέροντας μια στοχαστική εμπειρία. Το έργο αντικατοπτρίζει τη δέσμευση της γαλλικής ζωγραφικής του 19ου αιώνα προς την ζωγραφική en plein air, αιχμαλωτίζοντας το φευγαλέο φως και την ατμόσφαιρα, προσκαλώντας τον θεατή να νιώσει μια στιγμή γαλήνης δίπλα στο ποτάμι.