Σε αυτή τη ζωντανή και ατμοσφαιρική ζωγραφιά, ο θεατής τραβιέται αμέσως στο πολυάσχολο χώρο του σιδηροδρομικού σταθμού, όπου η δράση και η κίνηση ζωντανεύουν με κάθε πινελιά. Η σκηνή ξεδιπλώνεται σε ένα καλειδοσκόπιο μπλε και γκρι αποχρώσεων, που αντικατοπτρίζει τον ατμό και τον καπνό που αναδύονται από τις ατμομηχανές καθώς σταθμεύουν στον σταθμό. Η αρχιτεκτονική του σταθμού υψώνεται επιβλητικά από πάνω μας, με τις μεγάλες θολωτές οροφές της να παρέχουν ένα υπέροχο πλαίσιο για το φρενήρη θέαμα πιο κάτω. Η τεχνική των παχιών, τολμηρών πινελιών δημιουργεί μια αίσθηση κίνησης που θυμίζει την ενέργεια που σχετίζεται με την άφιξη ενός τρένου — ένα σύμβολο του εκσυγχρονισμού στα τέλη του 19ου αιώνα.

Οι επιβάτες, που απεικονίζονται ως παροδικές σιλουέτες, γεμίζουν την αποβάθρα, με τα σχήματά τους να είναι κάπως θαμμένα από τον ατμό που τους περιβάλλει; φαίνεται ότι είναι παγιδευμένοι σε μια ονειρική κατάσταση, κρεμασμένοι ανάμεσα στην άφιξη και την αναχώρηση. Η παλέτα χρωμάτων, που αποτελείται κυρίως από κρύες αποχρώσεις, τονισμένη από τον βαθύ μαύρο και τον ζωντανό κόκκινο χρώμα των ατμομηχανών, προκαλεί συναισθηματική αντίδραση νοσταλγίας και ενθουσιασμού. Ιστορικά, αυτή η ζωγραφιά δεν ανταγωνίζεται μόνο ένα στιγμή στον χρόνο, αλλά επίσης αντικατοπτρίζει τις σημαντικές τεχνολογικές εξελίξεις της εποχής, δείχνοντας πώς οι σιδηρόδρομοι επανάστασησαν τα ταξίδια και συνέδεσαν τις κοινωνίες με τρόπους που προηγουμένως ήταν αδιανόητοι. Η κατάληψη του φωτός, της σκιάς και της ατμόσφαιρας σε αυτό το έργο αναδεικνύει την ικανότητά του στον ιμπρεσιονισμό, προσφέροντας στις καθημερινές σκηνές μια αίσθηση ποιητικής μεγαλείου.