Σε αυτό το συγκινητικό έργο, γινόμαστε μάρτυρες της σοβαρής φιγούρας ενός ζητιάνου, γονατισμένου σε μια στάση που μιλά τόσο για απελπισία όσο και για ταπεινότητα. Τα φθαρμένα ρούχα του ζητιάνου, τρύπια και ξεθωριασμένα, αφηγούνται μια ιστορία θλίψης, ενώ η έκφραση στο πρόσωπό του, που μαρτυρά την ταλαιπωρία, επικοινωνεί μια βαθιά αίσθηση αναλογίας. Σχεδόν μπορείτε να νιώσετε τον τσουχτερό κρύο των περιβαλλόντων στην οποία είναι τοποθετημένος, αντηχώντας στις ελεύθερες πινελιές που δημιουργούν μια αδιόρατη ατμόσφαιρα έρημης σιωπής. Η θαμπή χρωματική παλέτα—γηίνοι καφέ, απαλή πράσινη και σιωπηλά γκρι—οδηγεί το βλέμμα του θεατή στην ψυχολογική βαρύτητας του θέματος και όχι στο περιβάλλον γύρω, αναδεικνύοντας την ικανότητα του καλλιτέχνη να προκαλεί συναισθήματα μέσω χρώματος και μορφής.

Αυτό που ανταγωνίζεται τις πιο βαθιές μας συναισθηματικές αντηχήσεις είναι το απλωμένο χέρι του ζητιάνου, σχεδόν ικετεύοντας από τον θεατή για κατανόηση, τραβώντας σας μέσα στον κόσμο του. Αυτή η οικεία σύνδεση προσκαλεί τους θεατές να σκεφτούν τα κοινωνικά ζητήματα της φτώχειας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Καθώς η φιγούρα γονατίζει με υποταγή, δεν μπορείτε να αποφύγετε να παλέψετε με την αντίθεση ανάμεσα στην ανασφάλεια και την δύναμη; στην προσωρινή σχέση που καταθέτει, υπάρχει μια ανησυχητική ομορφιά που διεγείρει μια συναισθηματική αντίδραση. Επιπλέον, τοποθετούμενο στο ιστορικό πλαίσιο της 19ης Ρωσίας, το έργο λειτουργεί επίσης ως κριτική στους κοινωνικούς τομείς, αντανακλώντας τους αγώνες που αντιμετωπίζουν οι κοινωνικές τάξεις, καθιστώντας αυτό το έργο όχι μόνο οπτικά εντυπωσιακό αλλά και θεματικά σημαντικό.