Μια γυναίκα κάθεται στην κονσόλα ενός διακοσμημένου εκκλησιαστικού οργάνου, το βλέμμα της στρέφεται προς τα πάνω, έλκεται από ένα στροβιλώδες όραμα φιγούρων και οργάνων. Μοιάζει με ένα ονειρικό τοπίο, ή ίσως μια στιγμή βαθιάς ενδοσκόπησης. Η αριστοτεχνική χρήση της γραμμής και της σκίασης από τον καλλιτέχνη δημιουργεί μια αίσθηση βάθους και κίνησης, με τις αιθέριες φιγούρες να φαίνονται να αιωρούνται και να κυματίζουν στο φόντο. Το ίδιο το όργανο είναι ένα θαύμα λεπτομέρειας, μια απόδειξη της δεξιοτεχνίας του καλλιτέχνη στην απεικόνιση της υφής και της μορφής. Το πλούσιο μαύρο του μελανιού τραβά το βλέμμα στο κεντρικό πρόσωπο της γυναίκας και μετά στη στροβιλιζόμενη φαντασία πάνω από το κεφάλι της. Το στυλ θυμίζει την Art Nouveau, με τις ρέουσες γραμμές και την έμφαση στην ομορφιά του φυσικού κόσμου, αν και το θέμα στρέφεται περισσότερο προς το φανταστικό. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος είναι δέος και θαυμασμός, σαν να είναι ο θεατής μάρτυρας μιας στιγμής θεϊκής έμπνευσης. Μια συμφωνία φαντασίας, που αποδίδεται σε μια μονοχρωματική παλέτα μαύρου και λευκού.