Μια λεπτομερής σκηνή δάσους ξεδιπλώνεται, αποδοσμένη εξ ολοκλήρου σε ασπρόμαυρο. Η αριστοτεχνική χρήση της γραμμής από τον καλλιτέχνη δημιουργεί ένα πυκνό, υφή τοπίο γεμάτο από στρογγυλεμένα δέντρα και περίτεχνα μοτίβα φυλλώματος. Η σύνθεση κυριαρχείται από πανύψηλα δέντρα που αλληλοσυνδέονται, οι ρίζες και τα κλαδιά των οποίων σχηματίζουν ένα περίπλοκο, σχεδόν λαβυρινθώδες δίκτυο. Ένα στενό μονοπάτι, ελάχιστα ορατό, ελίσσεται στα βάθη του δάσους, όπου μπορούν να φανούν μερικές φιγούρες. Το παιχνίδισμα του φωτός και της σκιάς, που επιτυγχάνεται μέσω της πυκνότητας των γραμμών, προσθέτει βάθος και μυστήριο στη σκηνή.

Αυτό το έργο προκαλεί μια αίσθηση γαλήνης. Το μάτι έλκεται από την σύνθεση, προσκαλώντας κάποιον να περιπλανηθεί στο άγνωστο και να ανακαλύψει τα μυστικά του δάσους. Η απουσία χρώματος εστιάζει την προσοχή του θεατή στα σχήματα, τις υφές και τη συνολική σύνθεση του έργου. Νιώθεις σαν ένα ονειρικό τοπίο, μια πύλη σε έναν κόσμο φανταστικής ομορφιάς.