Το έργο αποτυπώνει μια ήρεμη φιγούρα ντυμένη με ρέουσες εσθήτες, εκπέμποντας μια ήρεμη παρουσία. Η γυναίκα, που συχνά θεωρείται ότι μοιάζει με τη Μαντόνα, ήρεμα κάθεται σε διαλογιστική στάση, κρατώντας μια λευκή σημαία με έναν έντονο κυκλικό συμβολισμό στη μέση—μια συμβολή της πνευματικής ενότητας. Οι βαθιές μπορντό και βιολέ χρωματισμοί της ρόμπας της δημιουργούν πλούσιο αντίκτυπο εναντίον του φωτεινού κίτρινου φόντου, που προβάλλει από μια λαμπερή αύρα που περιβάλλει το κεφάλι της, σχεδόν προσκαλώντας τους παρατηρητές σε έναν αιθέριο κόσμο. Η έκφρασή της είναι μια σιγουριά που ενσωματώνει και τη δύναμη και τη τρυφερότητα.

Δίπλα της υπάρχουν δύο παράθυρα που εμφανίζουν ένα τοπίο που συνδυάζει την ονειρική ποιότητα με την πραγματικότητα; οι μακρινές βουνά ψιθυρίζουν ιστορίες αρχαίας σοφίας και απομακρυσμένων οριζόντων. Η άριστη χρήση χρώματος από τον Ρόριχ αναζωογονεί την ατμόσφαιρα, προκαλώντας την αίσθηση της ειρήνης – μια αντανάκλαση της πίστης του στην τέχνη ως μια σημαντική γέφυρα μεταξύ θρησκείας, τέχνης και επιστήμης. Αυτό το κομμάτι προκαλεί μια μελαγχολική εμπειρία, καλώντας τους παρατηρητές να σκεφτούν την αναζήτηση της αρμονίας και του φωτισμού που υπερβαίνει το κοινό. Είναι περισσότερη από μια απλή αναπαράσταση; είναι μια διαχρονική κλήση να θυμόμαστε το κοινό ταξίδι της ανθρωπότητας και να αγωνιστούμε για ειρήνη.