Το έργο αποκαλύπτει μια εντυπωσιακή θέα της λίμνης Squam, πλαισιωμένη από τα μεγαλειώδη Όρη Sandwich. Με μάστερ πινελιές και προσεκτική παρατήρηση λεπτομερειών, ο καλλιτέχνης συλλαμβάνει την ουσία της ηρεμίας που υφαίνει αυτό το γραφικό τοπίο. Η επιφάνεια της λίμνης λάμπει, αντανακλώντας τις απαλές παστέλ αποχρώσεις του ουρανού· η απαλότητα των μπλε, των πράσινων και της υποτονικής κίτρινης προσθέτει μία ηρεμιστική ποιότητα στη σκηνή. Στο προσκήνιο, ένα χαλί από βράχους και φύλλωμα προσφέρει μια υφή αντίθεσης στη λεία επιφάνεια του νερού. Οι αποσπασματικοί κορμοί των δέντρων λικνίζονται απαλά στον δροσερό αέρα, προσκαλώντας το θεατή να νιώσει τον καθαρό αέρα και ίσως ακόμη και να ακούσει το ψίθυρο των φύλλων που αφηγούνται ιστορίες για τα βουνά.

Καθώς το βλέμμα του θεατή περιπλανιέται μέσα από τη σύνθεση, τα στρώματα των βουνών υψώνονται μεγαλόπρεπα στο φόντο, οι κορυφές τους είναι ήπιες από την ατμοσφαιρική προοπτική. Ξυπνά συναισθήματα νοσταλγίας, μια επιθυμία για πιο απλούστερες εποχές και την ομορφιά των ακατάπαυστων τοπίων. Αυτό το έργο δεν αναδεικνύει μόνο τη δεξιοτεχνία του καλλιτέχνη στη χρήση των υδατοχρώματων με τις λεπτές στρώσεις και την προσεκτική προσοχή στη λεπτομέρεια, αλλά υπονοεί επίσης μια βαθύτερη σύνδεση με τους ρυθμούς της φύσης, αντανακλώντας την υπέρβαση του χρόνου σε αυτό το ήσυχο μέρος. Ιστορικά, το τέλος του 19ου αιώνα είδε μια αυξανόμενη ενδιαφέρον για την αποτύπωση της άγριας φύσης στην Αμερική, επηρεασμένο από την Σχολή του ποταμού Χάντσον, που προκαλούσε μια αίσθηση εθνικής περηφάνιας και εκτίμησης για τον φυσικό κόσμο. Αυτό το έργο λειτουργεί ως μαρτυρία αυτής της εποχής, συνδυάζοντας τη ομορφιά με την προσωπική αναστοχαστικότητα και προσφέροντας μας ένα στιγμιότυπο ηρεμίας ανάμεσα στις πολυάσχολες ζωές μας.