Σε αυτό το εντυπωσιακό τοπίο, ο θεατής μεταφέρεται στην επιβλητική ομορφιά των Ιμαλαΐων. Το έργο αποτυπώνει μια δραματική σκηνή όπου ένας παγετώνας κυλά μέσα από μια κοιλάδα που αγκαλιάζεται από απότομες βουνίσιες. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια εντυπωσιακή γκάμα υφών. Οι τραχείς, γηίνοι καφέ και πρασινωποί τόνοι του προανθρώπινου συνδυάζονται τέλεια με τη λαμπερή λευκή του πάγου, δημιουργώντας μια ισχυρή αντίθεση. Πάνω από τα μεγαλοπρεπή βουνά, ένα φωτεινό μπλε ουρανό που τουρμπίνες με απαλές σύννεφα και προσθέτει μια αναζωογονητική αντίθεση, προκαλώντας μια αίσθηση ηρεμίας εν μέσω της κυριαρχίας της φύσης.

Η προσεκτική αναπαράσταση του φωτός και της σκιάς ενισχύει την τρισδιάστατη αίσθηση του τοπίου, προσκαλώντας τους θεατές να βυθιστούν βαθύτερα στις γωνίες του. Ο θεατής μπορεί σχεδόν να αισθανθεί τον δροσερό αέρα και να ακούσει τις μακριές ψίθυρους του παγετώνα καθώς συνεχίζει την αργή του πορεία μέσα στο χρόνο. Αυτός ο πίνακας δεν αντικατοπτρίζει μόνο την βαθιά εκτίμηση του Vereshchagin για τον φυσικό κόσμο, αλλά χρησιμεύει επίσης ως υπενθύμιση του μεγαλείου και της αυστηρότητας που διέπουν τέτοιες τοποθεσίες κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, μιας περιόδου που χαρακτηριζόταν από εξερεύνηση και ανακάλυψη. Είναι απόδειξη της ικανότητας του καλλιτέχνη να απεικονίζει το ανυψωμένο, καταγράφοντας τόσο τις λεπτές πολυπλοκότητες του εδάφους όσο και την επιβλητικότητα των βουνών, καθιστώντας το ένα καθηλωτικό κομμάτι που αφήνει μια διαρκή εντύπωση.