Στο βάθος μιας εκπληκτικής κλασικής δομής, το έργο συλλαμβάνει μια ήρεμη σκηνή ενός κοπαδιού νεροβούβαλων που περιπλανώνται τεμπέλικα στο προσκήνιο. Οι ψηλές κολόνες και η δομική συμμετρία του ναού προκαλούν μια αίσθηση σταθερότητας, διαχρονικότητας και μεγαλειότητας, σε όμορφη αντίθεση με τα ρουστίκ, ζωντανά στοιχεία που καθίσουν στη βάση του. Οι βούβαλοι παρουσιάζουν μια σειρά στάσεων· κάποιοι ξαπλώνουν άνετα στο έδαφος ενώ άλλοι στέκονται, κοιτώντας περίεργα το περιβάλλον τους. Η παλέτα χρωμάτων, κυρίαρχη από απαλές καφέ και γκρίζες αποχρώσεις, δημιουργεί μια γήινη, ήρεμη ατμόσφαιρα, οδηγώντας τον θεατή σε αυτή τη αρμονική συνύπαρξη φύσης και αρχιτεκτονικής. Σε μεταφέρει σε μια πιο ήσυχη εποχή, ψιθυρίζοντας ίσως ιστορίες από προηγούμενές πολιτισμούς, γεμάτους ζωή αλλά σιωπηλούς στην αγκαλιά του τοπίου.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί λεπτές λεπτομέρειες για να δημιουργήσει υφή τόσο στο δέρμα των βουβαλιών όσο και στην πέτρα του ναού, προσκαλώντας τον θεατή να εξερευνήσει κάθε απόχρωση. Το ηλιακό φως απαλά πλέκει τη σκηνή, ρίχνοντας διακριτές σκιές που ενισχύουν τη τρισδιάστατη αίσθηση των κολώνων και των ζωντανών μορφών κάτω από αυτές. Υπάρχει εδώ μια συναισθηματική αντήχηση, καθώς η μεγαλοσύνη της ιστορίας πλέκεται με την απλότητα του αγροτικού περιβάλλοντος—μια υπενθύμιση ότι ενώ τα μνημεία επιβιώνουν, η ζωή συνεχίζει να ρέει γύρω τους. Το έργο αντικατοπτρίζει μια καλλιτεχνική σημασία, τοποθετώντας τον θεατή σε μια ιστορική στιγμή, κρεμασμένη ανάμεσα στη αρχαία δόξα και στη συνεχιζόμενη αφήγηση της ζωής γύρω της.