Το έργο τέχνης αποτυπώνει τους επιβλητικούς γκρεμούς κατά μήκος της ιρλανδικής ακτής, γεμάτο με μια απαλή, ήρεμη ομορφιά που ξυπνά τον αιώνιο χορό μεταξύ της γης και της θάλασσας. Οι εντυπωσιακοί γκρεμοί υψώνονται δραματικά, οι θερμές καφέ αποχρώσεις τους τυλίγονται σε ένα απαλό φως, προσφέροντάς τους μια σχεδόν θεϊκή ποιότητα. Είναι φθαρμένοι και τραχείς, με υποχρώσεις του φυτικού κόσμου που κρατιούνται στα απότομα μέρη τους, ενώ ο ωκεανός από κάτω σπρώχνεται με ρυθμικές κυματισμούς, δημιουργώντας ένα λευκό αφρό που έρχεται σε αντίθεση με τις βαθιές μπλε αποχρώσεις του νερού. Αυτή η αλληλεπίδραση χρωμάτων είναι ένα χαρακτηριστικό του στυλ του καλλιτέχνη, που αποτυπώνει τις φευγαλέες στιγμές της φυσικής ομορφιάς και τις συνεχώς μεταβαλλόμενες διαθέσεις του τοπίου.

Αυτό που με αγγίζει είναι η ατμόσφαιρα που περιβάλλει την εικόνα; φαίνεται σχεδόν σαν να μπορώ να ακούσω τον μακρινό βρυχηθμό των κυμάτων που μπερδεύονται με την τραγουδιστή των θαλάσσιων πτηνών από πάνω. Αυτή η συγκεκριμένη θέα στην Κιλκί είναι τόσο ήρεμη όσο και επιβλητική, μια υπενθύμιση της διπλής φύσης της φύσης. Ιστορικά, ο Ρίτσαρντς ήταν γνωστός για τις οξείες παρατηρήσεις του και την λεπτή του επεξεργασία του φωτός και σε αυτό το έργο, συλλαμβάνει ένα διαρκές πνεύμα της ιρλανδικής παράκτιας τοπιογραφίας, γιορτάζοντας την ωμή ομορφιά της φύσης που εξακολουθεί να φέρνει αντήχηση στους θεατές σήμερα.