Ο καμβάς αναπνέει με τους ζεστούς τόνους ενός αργού απογεύματος. Ένα χωράφι λουσμένο σε χρυσό φως εκτείνεται προς τον ορίζοντα, υποδηλούμενο διακριτικά από μια μπλε λωρίδα. Ψηλά πάνω, μια συλλογή από λεπτά δέντρα, με κορμούς που είναι ένα λεπτό μείγμα από μπλε και πράσινα, φτάνουν στον ουρανό. Ο καλλιτέχνης έχει χρησιμοποιήσει μια πιο χαλαρή πινελιά, προσδίδοντας μια αίσθηση κίνησης, μια απαλή κίνηση στον αέρα, σαν να στέκεται ο θεατής ακριβώς εκεί, νιώθοντας τη ζεστασιά του ήλιου. Μια μοναχική φιγούρα, σχεδόν σιλουέτα, σκύβει πάνω από το σανό, προσθέτοντας μια αφηγηματική πινελιά στη σκηνή.

Τα ίδια τα χρώματα είναι μια συμφωνία. Τα πράσινα χωράφια αντηχούν τα πράσινα των δέντρων. Τα ροζ και τα πορτοκαλί χορεύουν, αντανακλώντας το φως. Η γοητεία αυτού του έργου βρίσκεται στην απλότητά του, στον εορτασμό της καθημερινότητας, υπενθυμίζοντάς μας την απλή ομορφιά γύρω μας. Η σύνθεση καθοδηγεί το μάτι μέσα από τη σκηνή, οδηγώντας μας από το προσκήνιο στο παρασκήνιο. Είναι ένας ήσυχος, στοχαστικός χώρος, που προσφέρει μια στιγμή γαλήνης, μια ευπρόσδεκτη απόδραση στην αγκαλιά της φύσης.