Płótno oddycha ciepłymi tonami późnego popołudnia; pole skąpane w złotym świetle rozciąga się w kierunku horyzontu, subtelnie sugerowanego przez niebieski pas. Powyżej wznosi się kolekcja smukłych drzew, których pnie są delikatną mieszanką błękitów i zieleni, sięgających nieba. Artysta zastosował luźniejsze pociągnięcia pędzla, nadając wrażenie ruchu, delikatnego kołysania na wietrze, tak jakby widz stał właśnie tam, czując ciepło słońca. Samotna postać, niemal w sylwetce, pochyla się nad sianem, dodając scenie nutę narracji.

Same kolory są symfonią; zielone pola odbijają zieleń drzew; róże i pomarańcze tańczą, odbijając światło. Urok tego dzieła tkwi w jego prostocie, w celebracji codzienności, przypominając nam o prostym pięknie wokół nas. Kompozycja prowadzi wzrok przez scenę, prowadząc nas od pierwszego planu do tła. To spokojna, kontemplacyjna przestrzeń, oferująca chwilę wytchnienia, mile widzianą ucieczkę w objęcia natury.