Η σκηνή ξετυλίγεται με σιωπηλή οικειότητα, μια στιγμή που αποτυπώνεται στον ηλιόλουστο κήπο. Μια γυναίκα, η μορφή της οποίας απαλύνεται από το φως, σκύβει πάνω από μια ξύλινη σκάφη. Η απλή της ενδυμασία, μια απαλή παλέτα μπλε και ώχρας, μιλάει για την καθημερινότητα· οι πράξεις της, ο ρυθμός μιας ζωής που βιώνεται κοντά στη γη. Οι πινελιές του καλλιτέχνη χορεύουν στον καμβά, σπασμένες και ζωντανές, δημιουργώντας ένα λαμπερό εφέ που αποτυπώνει την κίνηση του αέρα και το παιχνίδισμα του φωτός.

Η σύνθεση είναι μια μελέτη της ισορροπίας· η γυναίκα στο κέντρο, η αφθονία του κήπου που την περιβάλλει. Το ζωηρό πράσινο του γρασιδιού και του φυλλώματος τονίζεται από τα κίτρινα και ροζ των λουλουδιών, προσφέροντας ένα αντίστιγμα στα πιο απαλά χρώματα της γυναίκας. Η σκηνή προκαλεί μια αίσθηση ηρεμίας, μια στιγμή συγκεντρωμένης εργασίας εν μέσω της αφθονίας της φύσης. Σχεδόν μπορεί κανείς να ακούσει τον απαλό ήχο του νερού και το θρόισμα των φύλλων στον αέρα. Είναι μια ματιά σε έναν κόσμο όπου ο χρόνος φαίνεται να επιβραδύνεται και η απλή πράξη του πλυσίματος των ρούχων γίνεται κάτι όμορφο.