De scène ontvouwt zich met stille intimiteit, een moment vastgelegd in de zonovergoten tuin. Een vrouw, wier vorm verzacht door het licht, buigt zich over een houten wastobbe. Haar eenvoudige kleding, een gedempt palet van blauw en oker, spreekt van het alledaagse; haar handelingen, het ritme van een leven geleefd dicht bij de aarde. De penseelstreken van de kunstenaar dansen over het doek, gebroken en levendig, waardoor een glinsterend effect ontstaat dat de beweging van de lucht en het spel van het licht vastlegt.

De compositie is een studie in evenwicht; de vrouw in het midden, de weelde van de tuin die haar omringt. Het levendige groen van het gras en het gebladerte wordt geaccentueerd door de gele en roze kleuren van de bloemen, wat een tegenwicht biedt aan de meer gedempte kleuren van de vrouw. De scène roept een gevoel van rust op, een moment van geconcentreerd werk te midden van de overvloed van de natuur. Je kunt bijna het zachte klotsen van water en het ruisen van bladeren in de wind horen. Het is een blik in een wereld waar de tijd lijkt te vertragen, en de eenvoudige handeling van het wassen van kleding iets moois wordt.