Scena rozgrywa się w spokojnej intymności, w chwili uchwyconej w skąpanym w słońcu ogrodzie. Kobieta, której sylwetka zmiękczona jest światłem, pochyla się nad drewnianą balią. Jej prosty strój, stonowana paleta błękitów i ochry, mówi o codzienności; jej czyny, rytm życia blisko ziemi. Pociągnięcia pędzla artysty tańczą po płótnie, połamane i żywe, tworząc migotliwy efekt, który oddaje ruch powietrza i grę światła.

Kompozycja to studium równowagi; kobieta w centrum, otaczająca ją bujność ogrodu. Żywa zieleń trawy i liści przeplatana jest żółcią i różem kwiatów, stanowiąc kontrapunkt dla bardziej stonowanych kolorów kobiety. Scena wywołuje poczucie spokoju, moment skupionej pracy pośród obfitości natury. Prawie słychać delikatne chlupot wody i szelest liści na wietrze. To spojrzenie na świat, w którym czas zdaje się zwalniać, a proste pranie staje się czymś pięknym.