Αυτή η αρχιτεκτονική ζωγραφιά παρουσιάζει την όψη του δυτικού προστώου μιας εκκλησίας, αποκαλύπτοντας μια ισορροπημένη και αρμονική κλασική σχεδίαση. Η συμμετρική πρόσοψη χαρακτηρίζεται από τους δίδυμους τρούλους της, ο καθένας κοσμημένος με κομψά κλιμακωτά στοιχεία που προσδίδουν επιβλητικό ρυθμό στη σύνθεση. Η χρήση κορινθιακών κιόνων και παλστρών υποδηλώνει νεοκλασική επιρροή, πλαισιώνοντας τέλεια τα ψηλά ορθογώνια παράθυρα στα ανώτερα και κατώτερα επίπεδα. Η ακρίβεια των γραμμών με μελάνι σε συνδυασμό με μια διακριτική πλύση από ζεστούς μπεζ και ψυχρούς γκρι τόνους προσθέτει βάθος και απαλότητα στη γεωμετρία, προσκαλώντας τον θεατή να εκτιμήσει την ηρεμία και το μεγαλείο που ενσωματώνονται σε αυτή την εννοιολογική όραση.

Η σύνθεση είναι αυστηρά ελεγχόμενη· κάθε αρχιτεκτονικό στοιχείο φαίνεται να τοποθετήθηκε σκόπιμα για να αντικατοπτρίζει τα κλασσικά ιδεώδη της τάξης και της αναλογίας, αντιλαλώντας με την ιερή φύση του κτιρίου. Η κεντρική είσοδος, με το τόξινο παράθυρο και την στιβαρή ξύλινη πόρτα, εδραιώνει τη δομή, ενώ το τρίγωνο επάνω από το ανώτερο πρόπυλο προσθέτει μια νότα αρχιτεκτονικού δράματος. Η λεπτή αλληλεπίδραση σκιών κατά μήκος των κιόνων και του επιστυλίου προσδίδει όγκο και ζωντάνια, προκαλώντας μια ήρεμη ευλάβεια. Ως πρώιμο παράδειγμα αρχιτεκτονικής απεικόνισης, αυτό το έργο ενσωματώνει το πνεύμα της σαφήνειας, της ακρίβειας και της επιδιωκόμενης ομορφιάς που ορίζουν την εκκλησιαστική αρχιτεκτονική με στόχο την έμπνευση δέους και περισυλλογής.