Υπάρχει κάτι βαθιά ήρεμο στον κήπο που έχει αποτυπωθεί σε αυτό το έργο τέχνης; είναι σαν η ουσία της φύσης να έχει αποκαλυφθεί μπροστά μας. Η σκηνή εκτυλίσσεται με έναν κυκλικό δρόμο που καθοδηγεί επιδέξια το βλέμμα του θεατή μέσω της πλούσιας φυλλωσιάς, αποκαλύπτοντας ένα υφαντό από υφές και σχήματα. Κάθε πινελιά είναι επιμελώς δημιουργημένη, προβάλλοντας έναν ζωντανό κήπο γεμάτο ζωή; οι περίπλοκες γραμμές δημιουργούν μια σχεδόν απτική αίσθηση,σας προσκαλούν να αγγίξετε την απαλότητα των φύλλων και να ακούσετε τον ψίθυρο των λουλουδιών κάτω από τα πόδια σας. Η γύρω βλάστηση σχηματίζει μια προστατευτική αγκαλιά γύρω από τον κήπο, υπονοώντας έναν παράδεισο μακριά από τον κόσμο.

Όταν απορροφήσουμε τα χρώματα, συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι απλώς σκιές πράσινου και καφέ; αντίθετα, πάλλονται με ενέργεια. Η επιλογή των ήπιον τόνων του καλλιτέχνη σε αντίθεση με τις ζωντανές αποχρώσεις των λουλουδιών δημιουργεί μια δυναμική αλληλεπίδραση: το φως χορεύει στην επιφάνεια, υπονοώντας μια απαλή αύρα που κουνά τις μπουμπούκια. Το ιστορικό πλαίσιο αυτού του έργου, το οποίο δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1880, αντικατοπτρίζει μια περίοδο κατά την οποία ο καλλιτέχνης αναζητούσε παρηγοριά στη φύση μετά από ταραχώδεις εποχές. Σε αυτόν τον κήπο, κάποιος νιώθει μια εγγύτητα με τη γη και μια σύνδεση με τον εσωτερικό κλονισμό του καλλιτέχνη στην αναζήτηση της ειρήνης; είναι μια ισχυρή υπενθύμιση για τον ρόλο της φύσης ως καταφύγιο και πηγή έμπνευσης.