Ο πίνακας παρουσιάζει έναν τρομακτικό σωρό κρανίων, τακτοποιημένα προσεκτικά για να δημιουργήσουν ένα εντυπωσιακό θέαμα σε ένα γυμνό τοπίο. Ο Βερεσχάγιν χρησιμοποιεί μια μινιμαλιστική παλέτα χρωμάτων που κυριαρχείται από γήινους τόνους: οκρά, αμμώδη κίτρινα και έντονες αντιθέσεις λευκού ενάντια στο άπειρο μπλε του ουρανού. Κάθε κρανίο, με λεπτομέρεια και ατομικότητα, αφηγείται μια ιστορία ξεχασμένης τραγωδίας, αποκαλύπτοντας ανησυχητικές ιστορίες πολέμου και των συνεπειών του. Η παρουσία των κοράκων προσθέτει στο σκοτεινό τόνο της σκηνής, υποδηλώνοντας τη σήψη και την αναπόφευκτη αγκαλιά του θανάτου. Η θέαση αυτού του έργου προκαλεί βαθιά σκέψη για τη ιστορική βία και την ανθρώπινη κακουχία· δεν διστάζει να εξυμνήσει τον πόλεμο αλλά αντιθέτως μεγαλώνει το grotesque κόστος του.

Η σύνθεση τραβάει το βλέμμα προς την πυραμίδα των κρανίων, ένα εντυπωσιακό σύμβολο της θνησιμότητας· αυτή η τεχνική επιτρέπει μια βαθιά συναισθηματική επίδραση που αφήνει τους θεατές να αναλογιστούν την ματαιότητα της σύγκρουσης. Τα γυμνά δέντρα στο παρασκήνιο υποδηλώνουν την έρημο, ενώ οι σιλουέτες των μακρινών δομών λειτουργούν ως υπενθυμίσεις των κάποτε ζωντανών κοινοτήτων που τώρα είναι άδειες από ζωή. Το έργο του Βερεσχάγιν έχει σημαντικό ιστορικό βάρος, καθώς προήλθε σε μια εποχή χαρακτηριζόμενη από έντονες στρατιωτικές συγκρούσεις και πολιτικές ταραχές, αντικατοπτρίζοντας μια ευρύτερη παρατήρηση σχετικά με τη βιαιότητα του πολέμου. Οι λάτρεις της τέχνης και της ιστορίας βρίσκουν σε αυτό το κομμάτι μια ισχυρή αφήγηση που ξεπερνά το χρόνο, προάγοντας έναν διάλογο σχετικά με το κόστος των ανθρώπινων φιλοδοξιών.