Het kunstwerk onthult een vredige scène die doordrenkt is met een aura van mysterie, terwijl een zacht en etherisch landschap zich ontvouwt voor de kijker. Een waterval stroomt uit het weelderige loof, terwijl het zachte geklater geheimen van de natuur fluistert. De levendige groene bomen creëren een opvallend contrast met de keuze van de kunstenaar voor zachte, gedempte pastelkleuren die de scène bedekken. Dit harmonieuze kleurenpalet trekt de blik naar de rustige sfeer en nodigt uit tot een gevoel van kalmte en contemplatie.

Fragonard gebruikt losse maar opzettelijke penseelstreken die beweging en leven suggereren, alsof het stromende water van het doek zou kunnen springen. De subtiel geplaatste figuren nabij de fontein dienen als een schakel tussen de menselijke ervaring en de sereniteit van de omringende natuur. Hun contemplatieve posities weerklinken de zachtheid van de omgeving, maar roepen ook een emotionele diepte op; ze lijken verloren in een levendig gesprek of dwaaldenken. De algehele compositie—een balans tussen architectonische elementen en organische vormen—creëert een blik op een intieme wereld waar de natuur en de mensheid samen dansen, een moment van ontspanning in een tuinheiligdom.