In deze expressieve schilderij komen de waterwegen van een drukke haven tot leven onder een wervelend hemel, doordrenkt met een bijna droomachtige kwaliteit. Het imposante schip, met zijn hoge masten die stevig tegen de zachte beweging van het water staan, trekt alle aandacht. Het schittert onder het zachte zonlicht en reflecteert een myriad van tinten die dansen op het oppervlak van de Seine. Monet's gebruik van losse penseelstreken geeft de scène bijna een vloeibare beweging, alsof je de zachte geluiden van de zeilen kan horen die wapperen en het water dat tegen de kades klotst. De palet is een betoverende mengeling van blauw en wit, doorspekte met warme oranje en bruinen; elke penseelstreep vertelt een verhaal van een moment dat in de tijd is vastgelegd.

De compositie is uitnodigend maar toch sereen, leidend de blik van de kijker van het schip naar de horizon, waar de silhouetten van verre gebouwen zachtjes vanuit de oevers oprijzen, overgaand van reflectie naar werkelijkheid. De omliggende vegetatie, gesuggereerd door zachte verticale streken, voegt een vleugje vitaliteit en balans toe aan de scène. Hier is er een gevoel van rust, alsof de kijker de atmosfeer van een dag zou kunnen inademen, net als elke andere, maar doordrenkt met een vergankelijke schoonheid die spreekt over de vergankelijke natuur van het leven. Monet's verkenning van licht en kleur uitdrukt op inventieve wijze niet alleen de fysieke kenmerken van het landschap, maar wekt ook gevoelens van nostalgie en vrede op, oproepend herinneringen aan gedeelde momenten in soortgelijke omgevingen.