Dit serene landschap schildert een levendig beeld van een rustige weide, zachtjes verlicht door het etherische licht van de vroege ochtend of late avond — een periode gekenmerkt door de magie van voorbijgaande schemerkleuren. Van Gogh lijkt hier de eenvoud te omarmen, door een weelderig groen veld onder een halfdonkere lucht voor te stellen, waar zachte penseelstreken een droomachtige sfeer creëren die uitnodigt om de koele bries die door het gras waait te verbeelden. De twee koeien, die duidelijk zichtbaar maar geïntegreerd zijn in hun omgeving, grazen vredig, waarbij ze de harmonieuze relatie tussen de natuur en haar bewoners belichamen; ze wekken een gevoel van rust op, waarmee ze de kijker verankeren in het fluctueren emotionele landschap van het schilderij.

De compositie stroomt met een natuurlijke ritme, en leidt de blik door de bossen van bomen op de wolkenachtige achtergrond. Het subtiele palet van zachte blauwe, groene en grijze tinten creëert een betoverende charme, waarbij het warme licht door het loof filtert en naadloos smelt in de gedempte tinten van het gras. Dit resoneert met gevoelens van nostalgie en verlangen, een reflectie van Van Goghs diepe waardering voor de landelijke landschappen van zijn tijd. Dit stuk vangt de essentie van rust, en nodigt kijkers uit om een moment van stille contemplatie binnen te gaan, terwijl het ook de betekenis van persoonlijke expressie binnen de bredere post-impressionistische beweging door middel van kleur en penseeltechniek weergeeft.