De eenvoud van deze compositie is opvallend: twee appels, weergegeven met een gedurfde, bijna uitdagende toets, rusten op een gekreukte doek. De kleuren zingen naar elkaar, het groen van de ene appel is een levendig contrapunt voor de blozende rode en gele kleur van de andere; de stof, een gedempt gebroken wit, biedt een kalmerende basis. Het oppervlak is levendig met textuur, elke penseelstreek zichtbaar, een bewijs van de directe en onmiddellijke betrokkenheid van de kunstenaar bij het onderwerp. Het is een stilleven, ja, maar verre van statisch; het ademt met een stille intensiteit.