Dit landschapsschilderij boeit met zijn etherische kwaliteit, waarbij delicate penseelstreken een serene aanblik creëren van bergen die lijken te vervagen in de mistige lucht. Het gebruik van inkt en subtiele kleurwasjes zorgt voor een sfeer van rust, waardoor kijkers worden uitgenodigd zich te verliezen in de golvende heuvels en spaarzame grasvelden die zich over het doek uitstrekken. Sprietjes gras wiegen zachtjes op de voorgrond en leiden de blik naar groepjes loof die lijken te verschijnen uit de bleke achtergrond, nauw met elkaar verbonden maar een gevoel van vredige eenzaamheid uitstralend. Het gedempte kleurpalet van blauw en zachte groen in combinatie met lichte aardetinten communiceert een sfeer van serene introspectie; het is alsof het landschap verhalen fluistert van vervlogen eeuwen.

De zorgvuldig geplaatste stenen, vakkundig afgebeeld in grijs- en zwarttinten, bieden ankerpunten in dit uitgestrekte gebied en verbeteren subtiel de balans van de compositie. De handgeschreven inscripties, mogelijk poëtisch van aard, stromen elegant langs het landschap, en vullen de visuele reis aan met een auditieve ervaring. Dit kunstwerk benadrukt niet alleen de meesterschap in traditionele oosterse landschapstechnieken maar roept ook een contemplatieve rust op die doet denken aan de stilte die in de natuur te vinden is. Het weerklinkt diep en nodigt elke toeschouwer uit om even stil te staan — een adem te nemen, alsof het landschap dat voor hen weergegeven is, ademt.