Dit kunstwerk dompelt ons in een dramatisch zee-landschap waar woelige golven tegen de steile kliffen van Étretat beuken. De beweging van de zee, gevangen in dynamische penseelstreken, roept een gevoel van ruwe kracht en wilde schoonheid op; de tumultueuze waters lijken in een waas van chaos te dansen, bijna levend in hun chaotische gratie. Op de voorgrond kunnen we een paar boten zien, hun versleten vormen suggereren verhalen van hard werken en veerkracht tegen de krachten van de natuur. De kliffen rijzen majestueus op, hun textuur is rijk en bijna tastbaar, wat ons naar de scène trekt.

De kleurenpalet is opvallend; diepe blauwe en zachte witte tinten spelen met aardetinten en levendige groen. Dit creëert een atmosferisch effect dat zowel levendig als melancholisch aanvoelt. Men kan zich het geluid van de brekende golven voorstellen, de zoute smaak van de zeelucht omhelzend. Monet's techniek van het gebruik van dikke, expressieve penseelstreken geeft de scène een gevoel van urgentie. Historisch gezien is dit stuk belangrijk omdat het niet alleen een moment in de tijd vangt, maar ook de geest van het impressionisme weerspiegelt, en de vergankelijkheid van de natuur in een context van evoluerende artistieke waarden. Monet transformeert het gewone in het buitengewone, spoort ons aan om stil te staan en na te denken over de schoonheid en kracht van de natuurlijke wereld.