Een prachtige compositie van bloemen barst uit een witte vaas, gekenmerkt door een explosie van kleuren en een energieke penseeltechniek. Elke bloem is uniek, maar ze harmonieert in een rapsodie van vormen en tinten. De levendige gele en witte bloemen contrasteren met een diepe kobaltblauwe achtergrond die hun vitaliteit versterkt; de duisternis van de achtergrond laat elke bloem lijken alsof hij door een innerlijk licht wordt verlicht.

De emotionele impact van dit kunstwerk is diep. Beweging die door Van Gogh's penseelstreken is gecreëerd, leidt de blik door het stuk, waardoor een gevoel van vreugde ontstaat, maar ook een vleugje melancholie, wat het stormachtige emotionele landschap van de kunstenaar tijdens deze periode weerspiegelt. Historisch gezien valt dit werk samen met Van Gogh's latere leven, toen hij met geestelijke gezondheid worstelde, maar troost vond in de schoonheid van de natuur - een aangrijpende herinnering aan de kwetsbare balans tussen licht en duisternis in het leven.