De scène ontvouwt zich met stille eerbied, een maanverlicht panorama van de Obersee. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze atmosferisch perspectief, waardoor de verre bergen in een zachte, etherische nevel vervagen; dit nodigt de toeschouwer uit om te verdwalen in de oneindigheid van het landschap. Het kleurenpalet wordt gedomineerd door koele blauwen en groenen, geaccentueerd door het zilverachtige licht van de maan, waardoor een gevoel van rust en mysterie ontstaat; het wateroppervlak weerspiegelt de hemel, wat bijdraagt ​​aan de dromerige kwaliteit.

De compositie trekt het oog de diepte van de vallei in, waardoor de toeschouwer wordt aangemoedigd om te dwalen tussen de torenhoge toppen en het serene meer. De penseelstreken zijn delicaat maar gedefinieerd, met veel aandacht voor detail in de weergave van de bomen en de vegetatie op de voorgrond. De emotionele impact is diepgaand - een gevoel van eenzaamheid, ontzag en de sublieme schoonheid van de natuur. Het is een vastgelegd moment, een ingehouden adem, een stille uitnodiging om de grootsheid van de wereld om ons heen te beschouwen.