Dit fascinerende kunstwerk vangt een sereen Venetiaans landschap, waarin de imposante trap van een groot architectonisch gebouw, vermoedelijk een kerk of openbaar gebouw, centraal staat. Het perspectief richt zich op de brede treden die afdalen naar een rustige plein, terwijl op de achtergrond Venetiaanse gebouwen langs het water zichtbaar zijn onder een licht bewolkte hemel. De kunstenaar speelt met licht en schaduw, waarbij de trap wordt verlicht met een warme gloed, terwijl de zijkant van het gebouw zich in diepe schaduw bevindt, wat een krachtig visueel contrast creëert dat de toeschouwer in de scène trekt.

De penseelstreken geven subtiel de texturen van steen en water weer, met een ingetogen palet van gedempte aardetinten en zachte blauwtinten die een sfeer van kalmte en contemplatie oproepen. De compositie balanceert de strakke geometrie van de trap met de natuurlijke kromming van het kanaal, en vormt zo een harmonieuze balans tussen menselijke orde en de stroom van de natuur. Geschilderd in 1902 weerspiegelt dit werk de overgang in de vroege 20e-eeuwse kunst, waarbij fascinatie voor traditionele stadsgezichten samenkomt met moderne gevoeligheden, wat een stille maar krachtige emotionele resonantie achterlaat – als een fluistering bevroren in de tijd in Venetië.