Dit portret vangt een verfijnde en elegante vrouw, die een tijdloze gratie uitstraalt door het delicate samenspel van licht en schaduw. De vaardigheid van de kunstenaar met houtskool of grafiet is duidelijk te zien in de zachte, veerachtige lijnen die de volumineuze hoed en de bontstola om haar schouders vormen. Haar gezicht, weergegeven met een tedere subtiliteit, trekt de blik van de toeschouwer met een raadselachtige uitdrukking—half glimlach, half geheim—en geeft het beeld een stille, intieme charme. De hoed, het middelpunt van de compositie, strekt zich dramatisch uit over de bovenkant van het doek, met ingewikkelde, wervelende texturen die zowel weelde als de luchtigheid van mode uit die tijd suggereren. Het voornamelijk monochrome kleurenpalet benadrukt vorm en textuur meer dan kleur, wat het portret een sobere ernst geeft en tegelijkertijd het gedetailleerde vakmanschap viert.

Voorbij de technische vaardigheid is de compositie een dans van contrasten — de dichte zwarte massa's tegenover de delicate gelaatstrekken, de krachtige, losse lijnen vervlochten met zachte schaduwen. De achtergrond is bewust leeg gelaten om alle aandacht te richten op de verfijnde houding en de elegantie van de kleding van het model. Emotioneel fluistert het portret verhalen over het aristocratische leven en de stille kracht van een vrouw die zich bewust is van haar status, maar toegankelijk is via haar subtiele blik. Het werk dateert van het begin van de 20e eeuw en is een voorbeeld van de Belle Époque die schoonheid en verfijning in portretkunst vierde, en sociale aspiraties en genderidentiteiten weerspiegelde via de taal van mode en houding.