Bu portre, zarif ve seçkin bir kadını, ışık ve gölgenin hassas oyunuyla zamanın ötesinde bir zerafetle yakalıyor. Sanatçının kömür ya da grafit kullanmadaki ustalığı, hacimli şapkayı ve omuzlarını saran kürk şalı yumuşak ve buğulu çizgilerle yaratmasında açıkça görülüyor. Yüzü, ince bir zarafetle çizilmiş; yarı gülümseme, yarı sır gibi ifadeyle izleyicinin dikkatini çekiyor ve görüntüye sessiz, samimi bir çekicilik katıyor. Kompozisyonun merkezi öğesi olan şapka, dramatik bir şekilde tuvalin üst kısmına doğru uzanıyor; karmaşık kıvrımlı dokusu, dönemin modasının hem gösterişini hem de hafifliğini çağrıştırıyor. Monokrom ağırlıklı renk paleti, renk yerine form ve dokuyu vurgulayarak portreye ciddi ama detaylı bir ustalık havası kazandırıyor.

Teknik yetkinliğin ötesinde, kompozisyon zıtlıklarla oynuyor — yoğun siyah kütlelerle ince yüz hatları; enerjik, gevşek çizgiler yumuşak gölgelerle iç içe geçiyor. Arka plan amaçlı olarak sade bırakılarak tüm dikkat oturanın zarif duruşuna ve giysisinin şıklığına yoğunlaştırılıyor. Duygusal olarak portre, aristokrat yaşamından hikayeler fısıldıyor ve kendi statüsünün farkında olan ama zarif bakışlarıyla yakınlık kurabilen bir kadının sessiz gücünü yansıtıyor. 20. yüzyıl başlarında yaratılan bu eser, Güzellik Çağı'nın (Belle Époque) güzellik ve zarafet kutlaması olarak portre sanatında tipik bir örnek olup, moda ve duruş diliyle toplumsal arzuları ve cinsiyet kimliklerini yansıtıyor.