Dit expressieve schilderij vangt de serene schoonheid van Venetië bij schemering, met een fragiele maansikkel die zachtjes hangt aan een vervagende blauwe hemel. Het glinsterende water weerspiegelt de zachte, gouden gloed van de iconische architectuur van de stad, waaronder de onmiskenbare contouren van een hoge klokkentoren. Een groep gondels, donker en schaduwrijk, dobbert dicht bij de oever, waar enkele vage figuren leven en beweging aan de rustige scène geven. De penseelstreken van de kunstenaar zijn los maar doelbewust, wat een impressionistisch effect creëert dat een gevoel van directheid en sfeer overbrengt in plaats van scherpe details.

Het kleurenpalet van zachte blauwtinten, warme okertinten en subtiele roodtinten geeft het werk een dromerige, lyrische kwaliteit en nodigt kijkers uit om zich de verre klokken en het zachte geklots van het water tegen de boten voor te stellen. De compositie balanceert de uitgestrekte hemel met het rustige water, terwijl de subtiele reflecties van de gebouwen op het oppervlak diepte en samenhang toevoegen. Dit werk roept niet alleen een plek op, maar ook een stemming — een vluchtig moment van kalmte en schoonheid in een stad die beroemd is om zijn romantiek en geschiedenis.