In dit betoverende werk omarmen zachte, vage tinten de majestueuze kathedraal van Rouen. Het licht danst voorzichtig over het oppervlak, waardoor een etherische sfeer ontstaat die fluistert over de rust van de ochtend. Monet's vloeiende en spontane penseelstreken vangen vluchtige indrukken in plaats van precieze vormen; ze roepen een gevoel van harmonie met de omgeving op. Wervelingen van blauw en pastelkleuren verweven zich, suggereren de contouren van de hoge gotische architectuur terwijl ze het licht de centrale rol geven.

Wanneer je dieper kijkt, is er een bijna dromerige kwaliteit; de kathedraal rijst als een spook op uit de nevelen van de tijd. De interactie tussen schaduwen en licht verdiept deze emotionele diepte; de poort zelf wordt een toegang niet alleen tot de kathedraal, maar tot een koninkrijk waar de natuur en de grandeur geschapen door de mens in perfecte harmonie bestaan. Deze scène resoneert met Monet's fascinatie voor licht en sfeer, biedend een intiem kijkje in de interactie tussen perceptie en werkelijkheid tijdens de piek van de impressionistische beweging.