De scène ontvouwt zich met dramatische intensiteit, een stormachtige zee die woelt onder een sombere hemel. De kunstenaar legt op meesterlijke wijze de rauwe kracht van de natuur vast, de golven slaan tegen de kust in een schuimende, witte woede. Een stevige houten constructie, misschien een pier of een dok, vecht tegen de aanval, het hout kraakt in de wind.

Boten, als speelgoed rondgeslingerd, worstelen tegen de elementen, en figuren op de kust kruipen in elkaar, zich klaarmakend tegen de storm. Het gedempte kleurenpalet, gedomineerd door grijstinten, bruintinten en af en toe een flits van rood, versterkt het gevoel van voorgevoel van het schilderij. Het is een viscerale ervaring, je kunt bijna de wind horen huilen en de zee horen brullen, een bewijs van de vaardigheid van de kunstenaar in het weergeven van zowel de schoonheid als de brutaliteit van de zee. De compositie trekt het oog aan en leidt het van het turbulente water naar de onweerswolken die zich daarboven verzamelen.