In dit intrigerende werk zijn we getuige van een ontroerende intimiteit tussen Telemachus en Eucharis, meesterlijk vastgelegd door de kunstenaar. De figuren zijn geplaatst tegen een donkere, neutrale achtergrond, die het emotionele gewicht van hun afscheid versterkt. Telemachus, met zijn geïdealiseerde figuur, staat trots, gekleed in rijke blauwe draperieën die elegant om hem heen vallen, waardoor een prachtige tegenstelling ontstaat met het warme roze van Eucharis' jurk. De stof is weergegeven met een uitzonderlijke aandacht voor detail, waardoor haar delicate vorm wordt benadrukt. Het zwakke licht benadrukt Telema egygneen's sterke maar zachte gezichtstrekken, die een mix van vastberadenheid en verdriet onthullen. Zijn ogen lijken onvertelde verhalen te bevatten, alsof hij worstelt met de opkomende scheiding. Terwijl hij naar Eucharis kijkt, voelen we de spanning—een mengeling van liefde, verlangen en onzekerheid; het is alsof de tijd stilstaat in dit afscheid.

Eucharis daarentegen belichaamt zowel kwetsbaarheid als kracht. Haar hoofd ligt zachtjes op de schouder van Telemachus; dit gebaar zegt veel over hun band. Haar blik is naar beneden gericht, en samen met haar expressieve gelaatskenmerken trekt ze de kijker de sfeer van hun emotionele strijd in. Ze zijn omringd door subtiele symbolen van hun reis, waaronder de brons van Telema's wapens, wat verwijst naar de avonturen die hen wachten. Opvallend is ook een hond die vredig aan hun voeten ligt, wat loyaliteit suggereert temidden van de chaos van de aankomende realiteiten. Het gebruik van chiaroscuro door de kunstenaar, die licht en schaduw meesterlijk combineert, dient om het emotionele gewicht van dit verhaal te verhogen, en nodigt ons uit om na te denken over de complexiteit van liefde, plicht en lot.