Dit betoverende landschap, geschilderd met levendige, dikke penseelstreken, toont een scène van landleven, een ode aan de sereniteit en eenvoud van de natuur. De uitgestrektheid van het veld wordt gedomineerd door een palet van dromerige roze en gedempte groene tinten, die samensmelten in een levendig horizon. Je kunt bijna het geruis van de wind horen die over het vers gemaaide hooi waait, terwijl zachte heuvels in de achtergrond golven - geschilderd in lagen van gedurfde impasto, wat het werk een textuurrijke rijkdom geeft die je aantrekt. Boeren, misschien verloren in hun gedachten, werken tussen de overvloed van de natuur, hun vormen verzacht door de interactie van licht en schaduw.

De emotionele impact van dit stuk resoneert diep; het roept een gevoel van nostalgie op voor het landleven, waar het ritme van de seizoenen het tempo van het bestaan dicteert. Het gebruik van olieverf geeft een gevoel van warmte, waardoor een uitnodigende sfeer ontstaat die zowel intiem als uitgestrekt aanvoelt. De keuze van Cuno Amiet om deze pastorale scène door een hedendaagse lens te presenteren, met zijn abstracte accenten en expressieve kleuren, weerspiegelt zijn positie als een opmerkelijke figuur in de Zwitserse moderniteit in het begin van de 20e eeuw - een tijd waarin de post-impressionistische beweging levendige kleuren en expressieve vormen omarmde. Dit werk staat niet alleen als een blik op de natuur, maar ook als een viering van de fundamentele verbinding tussen het leven en de aarde en het werk dat het ondersteunt.