W tym urzekającym krajobrazie każdy od razu wciągany jest w ciepłe objęcia jesieni. Drzewa, ozdobione żywymi odcieniami złota i pomarańczy, stoją wysoko i wdzięcznie na tle delikatnego nieba, które przechodzi od jasnych błękitów do stonowanych szarości; przywołuje to pewnego rodzaju nostalgię, być może wspomnienia spokojnych spacerów po słonecznym lesie. Artysta stosuje szerokie, ekspresyjne pociągnięcia pędzla, nadając dziełu niemal dotykową jakość — każdy ruch pędzla zdaje się szeptać sekrety tej pory roku, prawie słychać szelest liści.

Kompozycja prowadzi wzrok widza wzdłuż krętej ścieżki, sugerując podróż nie tylko przez naturę, ale również przez sam czas. Gra światła na liściach tworzy czarujący taniec cieni, zapraszając do zadumy. Spokojne wody w tle odbijają bogatą paletę drzew, podkreślając harmonię obecności w tym spokojnym otoczeniu. Jakby można było wkroczyć w tę jesienną scenę, poczuć świeże powietrze i usłyszeć łagodne szemranie wody — zaproszenie do zatrzymania się i refleksji nad pięknem zmiany.