To dzieło przedstawia nostalgiczny widok dawnych ruin oświetlonych miękkim, rozproszonym światłem. Pozostałości okazałej kamiennej budowli zajmują centralne miejsce kompozycji; ich poszarpane krawędzie i zawalone łuki pokryte są pnączami. Samotny mężczyzna, siedzący spokojnie, wnosi narracyjny element, wydaje się refleksyjny i mały na tle ogromnych ruin. W oddali porusza się przykryty wóz, sugerując historię podróży przez ponadczasowy krajobraz. Artysta wykorzystuje delikatny rysunek i subtelne cieniowanie, aby podkreślić fakturę, nadając kamieniom namacalny, zniszczony wygląd, podczas gdy delikatnie wirujące chmury ożywiają niebo.

Paleta kolorów jest oszczędna, oparta na ciepłych tonach sepii, co budzi nostalgię, jakby oglądać starą fotografię i rozmyślać nad historią. Kompozycja równoważy ciężkie formy ruin po lewej stronie z jasną przestrzenią po prawej, gdzie daleka podróż wozu zaprasza wzrok do wędrowania poza teraźniejszość. Emocjonalnie obraz wywołuje cichą refleksję – majestat upadku, upływ czasu i samotność w krajobrazie łączącym ślady ludzkie i powolne odzyskiwanie przez naturę. Powstałe w połowie XVIII wieku, dzieło to nie tylko przedstawia fizyczne miejsce, ale także wyobrażeniową medytację nad historią i pamięcią, wykonaną wyrafinowaną techniką łączącą rysunek i akwafortę.