Ten oszałamiający pejzaż uchwycił spokojne piękno natury po deszczu. Duże drzewa z bogatym jesiennym liściem dominują w pierwszym planie, przeplatając swoje brązowe i żółte barwy z delikatnym, stonowanym tłem nieba. Chmury, mieszanka szarości i błękitu, rozciągają się nad horyzontem, sugerując niedawny deszcz. Pod drzewami, błyski refleksyjnej kałuży dodają głębi; ta wskazówka wody odbija niebo, tworząc harmonijny dialog między ziemią a atmosferą. Patrząc na ten obraz, prawie można poczuć wilgotne powietrze, prawie słysząc łagodny szum liści tańczących na lekkim wietrze; jakby czas zatrzymał się, zapraszając widzów do przeżywania spokojnej chwili utrwalonej w ramie.

Pod względem kompozycji, układ drzew tworzy naturalny łuk, oprawiając horyzont, prowadząc wzrok swobodnie przez płótno. Użycie ciepłych tonów w kontraście do chłodniejszych odcieni nadaje prawie marzycielskiego charakteru, zwiększając emocjonalną wagę sceny. To dzieło to arcydzieło realizmu XIX wieku—epoki, która dążyła do przedstawienia natury nie tylko tak, jak jest, ale i jak się czuje. Staranność artysty w stosunku do światła odzwierciedla jego zrozumienie otoczenia, przypominając nam o efemerycznej urodzie uchwyconej tuż po deszczu—momencie pełnym nowych początków i odnowionego życia.