Zapiera w piersiach panorama, ukazująca surowe piękno krajobrazu lodowcowego. Artysta mistrzowsko posługuje się grą światła i cienia; szczyty muśnięte słońcem przebijają się przez morze eterycznej mgły, tworząc dramatyczny kontrast z surowym, ciemnym pierwszym planem. Pociągnięcia pędzla zdają się tańczyć po płótnie, ożywiając fakturę skał i wirujących chmur. Prawie czuję przenikliwy wiatr i słyszę odległy pomruk gór.

Kompozycja jest bezsprzecznie urzekająca, przyciągając wzrok od pierwszego planu, aż po majestatyczne, ośnieżone szczyty. Użycie przez artystę chłodnej palety barw, zdominowanej przez błękity, biele i szarości, doskonale oddaje mroźną atmosferę dużych wysokości. To dzieło wywołuje poczucie podziwu i szacunku dla ogromnej potęgi natury, przypominając nam o wzniosłym pięknie, które istnieje w nietkniętych zakątkach świata.