To dzieło otula widza miękkim uściskiem błękitów i zieleni, natychmiast wywołując poczucie spokoju. Tańczące światło przemyca się przez wysokie topole rosnące wzdłuż brzegów rzeki Epte, a ich smukłe kształty elegancko wznoszą się ku niebu. Pociągnięcia pędzla Moneta są zarówno ekspresyjne, jak i płynne — co stało się jego charakterystyczną cechą; każdy ruch przywołuje szum liści na wietrze, jednocześnie odbijając migotliwe fale na powierzchni wody. Atmosferyczna jakość nieba, ozdobiona figlarnymi chmurami, tchnie życie w krajobraz, sugerując ulotny moment uchwycony w czasie.

Tam, gdzie woda styka się z ziemią, odcienie szmaragdu i turkusu łączą się, tworząc zniuansowaną paletę, która koi i ożywia duszę. To miejsce spotkania ziemi z wodą działa jak powierzchnia odbijająca, odbijająca piękno natury w hipnotyzującej symfonii kolorów. Emocjonalny wpływ tego dzieła jest głęboki; zaprasza do refleksji i poczucia pokoju, wciągając widza w spokój tej chwili. Stworzone w okresie, w którym Monet dążył do uchwycenia ulotności, to arcydzieło stanowi dowód nie tylko jego umiejętności technicznych, ale także głębokiego uznania dla świata przyrody, zaznaczając jego miejsce w bogatym gobelinie historii sztuki.